1 czerwca 2020 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu (SSO Jolanta Malik, XII C 704/18) wydał korzystny dla kredytobiorców wyrok w sprawie przeciwko Santander Bank Polska (d. Kredyt Bank):
1) Sąd ustalił, że umowa kredytu indeksowanego EKSTRALOKUM z sierpnia 2007 r. na kwotę 950 tys. zł. jest nieważna
2) i zasądził zwrot zapłaconych przez kredytobiorców rat kredytu w wysokości ponad 730 tys. zł wraz z odsetkami za czas procesu.
Ponieważ umowa jest nieważna, to kredytobiorcy nie są winni bankowi aktualnie ok. 1,6 mln zł jak twierdził bank na podstawie umowy. Sąd stwierdził, że zwrot świadczeń między kredytobiorcą a bankiem następuje zgodnie z zasadami bezpodstawnego wzbogacenia, odrzucając przy tym tzw. teorię salda. Jeśli więc bank stwierdzi, że przysługuje mu jakieś roszczenie wobec kredytobiorców (o zwrot kapitału), to może go dochodzić w odrębnym postępowaniu.
Uzasadniając wyrok Sąd wskazał, że nie miał wątpliwości, że klauzule indeksacyjne są nieuczciwe i naruszające rażąco prawa i interesy konsumenta.Sąd doszedł do przekonania, że bez mechanizmu indeksacji, który jest niedozwolony, umowa nie może być dalej wykonywana, ponieważ nie da się określić kwoty zobowiązania (świadczenia głównego). Umowę więc trzeba uznać za nieważną. Sąd podkreślił, że nie widzi podstaw prawnych do uzupełnienia luki w umowie, powstałej na skutek wyeliminowania klauzul niedozwolonych, powołując się w tym zakresie na wyrok TSUE z 3.10.2019 r. Sąd podkreślił, że takie uzupełnienie jest możliwe wyłącznie w interesie konsumenta, a powodowie wskazywali na wolę unieważnienia umowy.
Sąd zasądził również zwrot kosztów procesu na rzecz kredytobiorców.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadził adw. dr Jacek Czabański oraz r.pr. Kamila Puńko. ... więcejmniej
Kiedy możemy zaprzestać spłaty kredytu "frankowego"? ... więcejmniej
Video
“umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych zapisów indeksacyjnych na drodze sądowej
wprowadza się inny mechanizm waloryzacji w oparciu o zasady współżycia społecznego;”
Panie Mecenasie jak to by się miało do obowiązującego art.13 ustawy z 28.07.1990 (1990.55.321)?
Zapis tej ustawy miał chronić system finansowy, ale jak widać ustawodawca nie przewidział, że bank wpisze do umowy nieważne warunki.
Analizę można by rozszerzyć o jeszcze jeden aspekt. Konflikt Interesów – okoliczności prowadzące do powstania sprzeczności między interesem Banku a interesem Klienta. Konflikt interesów powstaje gdy Bank może uzyskać korzyść wskutek poniesienia straty przez Klienta Banku; W przypadku kredytu indeksowanego wystepuje właśnie ten aspekt. Nie znam nikogo, kto w momencie zawierania umowy wiedziałby co to jest kredyt indeksowany. W mojej umowie został on zdefiniowany jako walutowy- wypłacany i spłacany w złotych . Kredytobiorcy nie mogli być świadomi ryzyka związanego z takim kredytem nie rozumiejąc co to kredyt indeksowany.
Mając wiedzę, że Bank nie podejmuje ryzyka udzielenia kredytu w CHF, oferuje dumpingowo oprocentowany kredyt złotowy, po czym przelicza go na CHF i nakłada na kredytobiorców ryzyko kursowe, podczas gdy dla banku wzrost kursu waluty jest okolicznością jak najbardziej oczekiwaną, generującą mu zyski – z pewnością inaczej oceniliby ryzyko takiej transakcji i nie podpisali umowy. Wskazać bowiem należy, iż bank jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, działa w warunkach gospodarki rynkowej, a wiec oczywiste jest, że bank nie będzie zainteresowany rezygnowaniem z zarobkowego celu prowadzenia działalności oraz utratą części wynagrodzenia. A do tego sprowadzałoby się udzielenie kredytu złotowego oprocentowanego zaniżoną stopą LIBOR, bez założenia (prognozowania), że kurs waluty będzie rosnąć. Oczekiwania kredytobiorców były przeciwne- liczyli na stabilność, a nawet umocnienie złotego. W ich przeświadczeniu niższy koszt kredytu walutowego wynikał z niższych kosztów pozyskania franka szwajcarskiego na rynku międzybankowym. Ponadto banki na bieżąco analizują ryzyka, w tym długoterminowe ryzyka kursowe, mają do tego stosowne narzędzia, zaś wzrost kursu franka szwajcarskiego w przypadku kredytu walutowego będzie stanowił dla banku podobne zagrożenie jak dla kredytobiorców, ponieważ ryzyko kursowe wpisane w sprzedany przez bank produkt kredytowy i de facto przerzucone na kredytobiorców wraca do banku w postaci ryzyka kredytowego.
Kredytobiorcy nie mieli jednak wiedzy, że otrzymują kredyt w polskiej walucie, natomiast frank szwajcarski służy waloryzacji zobowiązania. Niekorzystne ryzyko wzrostu kursu CHF dotyczyło w takiej sytuacji tylko kredytobiorców, a dla banku miało generować zyski.