Pożyczka denominowana w Banku Raiffeisen nieważna!
Bardzo ciekawe rozstrzygnięcie!
Dzisiaj tj. 23 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (XXV C 2829/18; SO Piotr Bednarczyk) ogłosił wyrok w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce.
Sąd:
1) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 117.052,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 maja 2018 r. do dnia zapłaty;
2) Oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
3) Zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 22.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd podkreślił, że przedmiotowa sprawa różni się od innych spraw tego rodzaju, ponieważ po pierwsze dotyczy wierzytelności już spłaconej, a po drugie mamy tu do czynienia z pożyczką denominowaną. To daje według Sądu dodatkowy punkt rozważenia tej umowy, czyli przede wszystkim, czy taką umową można było zawrzeć.
Sąd stwierdził, iż przedmiotowa umowa stanowiła kamuflaż umowy kredytu. Skoro strony umowy wskazują, że jest to umowa pożyczki i zgodnie z przepisami polskiego kodeksu cywilnego należałoby przenieść własność określonej sumy pieniężnej, w tym wypadku franków szwajcarskich, to oczywiście byłoby to dozwolone. Problem polega na tym, że pomimo wyrażenia kwoty zasadniczej zadłużenia we frankach szwajcarskich wypłata tej kwoty miałaby nastąpić w złotówkach po kursie określonym przez bank. Oznacza to, iż w zasadzie występują dwa sprzeczne oświadczenia stron odnośnie tego jaka kwota zostaje tak naprawdę roszczeniem. Czy to będzie kwota we frankach szwajcarskich, czy to będzie kwota w złotówkach. W przypadku umowy pożyczki, gdzie podstawową formą jest przeniesienia własności, a więc wypłata w konkretnej kwocie w konkretnej walucie, to trudno sobie wyobrazić sytuację kiedy tego rodzaju postanowienia umowne doprowadzą do zgodnego oświadczenia woli i w konsekwencji do zaistnienia umowy. Porównując tę umowę do umowy kredytu denominowanego to również dochodzimy do wniosku, że tego rodzaju umowa byłaby nieważna.
Zgodnie z umową zasadnicza kwota została ustalona w walucie CHF, natomiast wypłata miała nastąpić w PLN. Według Sądu są to sprzeczne ze sobą oświadczenia woli. W umowie kredytu, jest to możliwe, ale w umowie pożyczki już nie. Ponadto, Sąd powołał się na okoliczność, że przeliczenia kwoty wypłaconej przez bank, a następnie salda zadłużenia pożyczkobiorcy następowały bez konkretyzacji świadczeń, ponieważ bank stosował nieuczciwą konstrukcję spreadu walutowego.
W opinii Sądu doszło także do naruszenia art. 353 (1) k.c. w postaci naruszenia natury zobowiązania, ponieważ kwota pożyczki w ogóle nie została ustalona, a postanowienia umowne w tym zakresie dotyczyły jedynie przeliczenia kwoty pożyczki po kursie kupna CHF banku i była to autorytatywna decyzja pozwanego. Należy podkreślić, że z żadnego dokumentu nie wynika wprost, że strony zgodziły się na doliczenie spreadu. Był to jednocześnie istotny element ekonomiczny, wpływający na wymiar odsetek od udzielonej pożyczki.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzą adw. Anna Wolna-Sroka oraz adw. Jacek Czabański. ... więcejmniej
Dzisiaj Sąd Okręgowy we Wrocławiu (SSO Magdalena Sobczak-Chrzanowska, I C 685/20, wcześniejsza sygn. I C 385/17 w SR dla Wrocławia-Śródmieścia)
1) ustala, że umowa kredytu Esktralokum d. Kredyt Banku (obecnie Santander Bank Polska) z września 2008 r. na kwotę 400 tys. zł. jest nieważna,
2) zasądza od pozwanego łącznie na rzecz kredytobiorców zwrot zapłaconych rat kredytu w wysokości ok. 300 tys. zł wraz z odsetkami,
Tytułem uzasadnienia Sąd wskazał, że podzielił zarzut nieważności umowy przyjmując, że powodowie mieli interes prawny w kumulatywnym dochodzeniu ustalenia nieważności i zasądzenia nadpłaty. Samo zasądzenie nadpłaty nie uchroniłoby odpowiednio powodów i nie usunęłoby niepewności co do losów umowy, a więc nadal istniałby stan niepewności prawnej między powodami a bankiem. Nie było także podstaw, aby rozdzielać żądanie ustalenia i zapłaty na dwa odrębne postępowania, ponieważ byłoby to ekonomicznie nieuzasadnione. Tylko wyrok ustalający nieważność i zasądzający nadpłatę definitywnie kończy spór między stronami. Sąd podzielił argument, że umowa Ekstralokum jest sprzeczna z art. 69 ustawy- Prawo bankowe, ponieważ zawarte w niej klauzule indeksacyjne skutkują nieuzasadnioną przewagą banku w kształtowaniu wysokości zobowiązania kredytobiorcy. Bank poprzez odesłanie do tabel kursowych, mógł na ich podstawie nie tylko określić początkowe zobowiązanie kredytobiorców, ale i wysokość należnych rat, co Sąd uważa za niedopuszczalne. Z pewnością konsument rozważny i ostrożny nie zdecydowałby się na zawarcie umowy, które wystawia go na nieograniczone ryzyko. Klauzul indeksacyjnych nie da się w żaden sposób zastąpić w umowie, więc skutkiem jest nieważność całej umowy.
Sąd sprzeciwił się zastosowaniu tzw. teorii salda wskazując, że na skutek nieważności mamy dwa stosunki zobowiązaniowe i nie ma podstaw do ich automatycznego rozliczenia. Jeśli bank będzie chciał wystąpić z roszczeniem przeciwko kredytobiorcom, to będzie mógł to zrobić.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadziła r.pr. Kamila Puńko oraz adw. Jacek Czabański. ... więcejmniej
Szczególnie ciekawy wydaje się ostatni punkt:
“Wysokość nadpłaty będzie ustalana przez sąd m.in. przy uwzględnieniu wielkich i nieprzewidywalnych wahań kursów walutowych.”
Czyżby rebus sic stantibus?
A czy to oznacza , że brak tej klauzuli w umowie czyni umowę de vacto – “kredytem” z PLN – (zresztą tak było od samego początku), zatem co bankowi się nalezy? – wartość udzielona w PLN +LIBOR+MARŻA?
Tak jest moim zdaniem, ale orzecznictwo sądowe dopiero się będzie kształtować.
Jest i przegrana: http://www.lex.pl/czytaj/-/artykul/so-porazka-frankowicza-klienta-banku-millenium
Wygrana = nadużycie.
Wyrok wstępny dotyczy tylko niedozwolonego charakteru postanowień dot. określenia wysokości kursu.
Nie oznacza on, że kredyt będzie przeliczany po złociszach (bez CHF).
Teraz biegły będzie sobie szacował, szacował, a na koniec wyszacuje, że mamy rozliczać np. po kursie NBP.
Wydaje mi się, że kwestia 3851 k.c. jest już tak objechana, że sądy są znudzone tym.
Wg mnie powinno się zmienić koncepcje i wywodzić roszczenia z ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, a 3851 k.c. dawać jako ewentualną podstawę roszczenia.
Biegły nie może ustalić podstawy prawnej zastosowanego przeliczenia. Więc to będzie decyzją sądu i bardzo jestem ciekaw na jakiej to podstawie sąd przyjmie kurs NBP za właściwy?
Roszczenie z ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym jest dobrym rozwiązaniem, ale ponieważ ustawa weszła w życie w grudniu 2007 r. to tylko do niektórych kredytów.
Podstawy roszczenia nie może ustalić, ale może uznać, że “godziwy” jest kurs np. NBP i go zasugerować sądowi.
Dyrektywa jest z 2005 r., ale na nieszczęście z terminem implementacji do czerwca 2007 r. (i tak się spóźniliśmy, mimo że ustawa to przepisanie dyrektywy).
Pytanie czy z ogólniejszych przepisów nie dałoby się wywieść tego, co precyzuje dyrektywa 2005/29/WE oraz ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Do rozważenia.
Co do daty wejścia w życie ustawy o nieuczciwych praktykach rynkowych.
Jeżeli ustawa z dnia 20 września 2007 nie obowiązywała w momencie zawierania umowy, należy stwierdzic, że postanowienia tej ustawy eksponujące reguły uczciwości, transparentności, rzetelnego obrotu kontraktowego mają charakter uniwersalny a uchybienie tym zasadom należy kwalifikować jako działanie niezgodne z zasadami współżycia społecznego (art. 353(1) i 58§2k.c.). Nie można bowiem uznać, by nieuczciwa praktyka rynkowa była uczciwą przed wejściem w życie ustawy. Obowiązek udzielenia jednoznacznej informacji o walucie kredytu oraz o pełnych kosztach kredytu wynikał z art.69 ust.2 pkt2 oraz art.110 Prawa bankowego, natomiast w kwestii prezentacji ryzyk oraz kształtowania kursów walut Bank powinien zastosować się do “Rekomendacji S” Komisji Nadzoru Finansowego.
Ponadto ustawa przewiduje możliwość ubiegania się o stwierdzenie nieważności umowy na zasadach ogólnych- więc art. 353(1) i 58§2k.c są dobrą podstawa prawną.
Szanowni Państwo;
W 2013 r. gdy wystąpiłam do banku Millennium o przeliczenie rat wg średniego kursu NBP w związku z zastosowaniem niedozwolonego zapisu umownego , bank odpowiedział , że:
– wyrok jest konstytutywny co jest kłamstwem;
– wskazał zapis z umowy w brzmieniu: ” udzielona kwota kredytu w PLN JEST INDEKSOWANA DO CHF , po przeliczeniu kwoty zgodnie z kursem kupna CHF według tabeli banku a kredytobiorca ma spłacać udzieloną kwotę kredytu w złotych polskich z zastosowaniem kursu kursu sprzedaży CHF obowiązującej w dniu płatności raty zgodnie z tabelą banku.
Żenada jednym słowem.
Czy naprawdę mając takie odp. banku potwierdzające łamanie prawa , zaniżony CKK (O 37 TYS.) nie można zawalczyć o unieważnienie tej pseudo umowy?
Z poważaniem
Agnieszka
Oczywiście, że można walczyć na drodze sądowej. Proszę o wysłanie skanu umowy na info@pomocfrankowiczom.pl a po wstępnej analizie umowy powiem na co można liczyć w sądzie.
W POSP znalazłam wyrok z 17 .02.1015 Sygn. akt II C 302/14, gdzie sąd stwierdza,że : ” Z charakteru kredytu indeksowanego do waluty obcej wynika, że podstawowym zobowiązaniem jest indeksowane do waluty obcej, a tym samym spłata w złotych polega de facto na sprzedaży waluty. (..) Wynika to z faktu, że podstawową walutą zobowiązania jest waluta obca, w oparciu o którą przeliczane jest aktualne zobowiązania na złote. Konsument uprawniony jest jednak w każdym czasie do podjęcia decyzji o spłacie kredytu w podstawowej walucie zobowiązania (waluta obca) lub zdecydować się na pewien automatyzm spłaty w złotych , (..) Kredyt zdenominowany w walucie obcej nie jest kredytem w złotych” – wyrok nieprawomocny.
Zdumiewające wnioski. Umowa wprowadziła w błąd (co do waluty kredytu) również Sąd.
Czy ktoś próbował podważać umowę z art. 88,84,86 k.c.?
Terminy upłynęły. Dawno.
zależy kiedy kto powziął informację, że jego kredyt nie jest walutowy. Liczy się data wykrycia błędu.
Niezależnie od pozytywnych aspektów tego wyroku dla kredytobiorcy, to o jakiej “konieczności pozyskania przez bank środków walutowych do jego (kredytu) sfinansowania” pisze w tym wyroku sąd na górze strony 7?!:
http://law24.pl/wp-content/uploads/2015/12/2015_11_16_Wyrok_SO_%C5%81%C3%B3d%C5%BA_uzas.pdf
To, że bank podjął decyzję, aby (zapewne po udzieleniu kredytu) zabezpieczyć swoje ryzyko walutowe, nie oznacza, że bank sfinansował walutami kredyt tzn. że nabył walutę PO TO, aby pożyczyć ją kredytobiorcy, bo kredytobiorca potrzebował waluty.
Takie błędy KOMPLETNIE zmieniają obraz rzeczywistości.