Dzisiaj, 24 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSR del. Adam Mitkiewicz, XXV C 2222/17) ustalił, że umowa kredytu indeksowanego d. Getin Bank z listopada 2007 r. jest nieważna ze względu na brak rzetelnej informacji oraz nieuczciwość klauzul indeksacyjnych.
Kredytobiorcy zaciągnęli kredyt w wysokości 780 tys. zł na zakup i wykończenie domu, do tej pory zapłacili ok. 750 tys. zł, ale według banku są winni ponad 1,2 mln zł. Sąd oddalił jednocześnie roszczenie o zapłatę, stwierdzając, że skoro kredytobiorcy nie zapłacili bankowi więcej niż otrzymali, to nie są bezpodstawnie zubożeni (teoria salda).
W odrębnej sprawie (prowadzonej przez innego pełnomocnika) kredytobiorcy wcześniej pozwali bank o nieuczciwy aneks tzw. "mini rata" - i Sąd Apelacyjny w Katowicach 30 października 2017 r. (I ACa 952/16) przyznał im odszkodowanie w wysokości blisko 90 tys. zł za zawyżone raty płacone na podstawie tego aneksu.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzi adw. dr Jacek Czabański. ... więcejmniej
Pożyczka denominowana w Banku Raiffeisen nieważna!
Bardzo ciekawe rozstrzygnięcie!
Dzisiaj tj. 23 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (XXV C 2829/18; SO Piotr Bednarczyk) ogłosił wyrok w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce.
Sąd:
1) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 117.052,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 maja 2018 r. do dnia zapłaty;
2) Oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
3) Zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 22.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd podkreślił, że przedmiotowa sprawa różni się od innych spraw tego rodzaju, ponieważ po pierwsze dotyczy wierzytelności już spłaconej, a po drugie mamy tu do czynienia z pożyczką denominowaną. To daje według Sądu dodatkowy punkt rozważenia tej umowy, czyli przede wszystkim, czy taką umową można było zawrzeć.
Sąd stwierdził, iż przedmiotowa umowa stanowiła kamuflaż umowy kredytu. Skoro strony umowy wskazują, że jest to umowa pożyczki i zgodnie z przepisami polskiego kodeksu cywilnego należałoby przenieść własność określonej sumy pieniężnej, w tym wypadku franków szwajcarskich, to oczywiście byłoby to dozwolone. Problem polega na tym, że pomimo wyrażenia kwoty zasadniczej zadłużenia we frankach szwajcarskich wypłata tej kwoty miałaby nastąpić w złotówkach po kursie określonym przez bank. Oznacza to, iż w zasadzie występują dwa sprzeczne oświadczenia stron odnośnie tego jaka kwota zostaje tak naprawdę roszczeniem. Czy to będzie kwota we frankach szwajcarskich, czy to będzie kwota w złotówkach. W przypadku umowy pożyczki, gdzie podstawową formą jest przeniesienia własności, a więc wypłata w konkretnej kwocie w konkretnej walucie, to trudno sobie wyobrazić sytuację kiedy tego rodzaju postanowienia umowne doprowadzą do zgodnego oświadczenia woli i w konsekwencji do zaistnienia umowy. Porównując tę umowę do umowy kredytu denominowanego to również dochodzimy do wniosku, że tego rodzaju umowa byłaby nieważna.
Zgodnie z umową zasadnicza kwota została ustalona w walucie CHF, natomiast wypłata miała nastąpić w PLN. Według Sądu są to sprzeczne ze sobą oświadczenia woli. W umowie kredytu, jest to możliwe, ale w umowie pożyczki już nie. Ponadto, Sąd powołał się na okoliczność, że przeliczenia kwoty wypłaconej przez bank, a następnie salda zadłużenia pożyczkobiorcy następowały bez konkretyzacji świadczeń, ponieważ bank stosował nieuczciwą konstrukcję spreadu walutowego.
W opinii Sądu doszło także do naruszenia art. 353 (1) k.c. w postaci naruszenia natury zobowiązania, ponieważ kwota pożyczki w ogóle nie została ustalona, a postanowienia umowne w tym zakresie dotyczyły jedynie przeliczenia kwoty pożyczki po kursie kupna CHF banku i była to autorytatywna decyzja pozwanego. Należy podkreślić, że z żadnego dokumentu nie wynika wprost, że strony zgodziły się na doliczenie spreadu. Był to jednocześnie istotny element ekonomiczny, wpływający na wymiar odsetek od udzielonej pożyczki.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzą adw. Anna Wolna-Sroka oraz adw. Jacek Czabański. ... więcejmniej
No ciekawe. Czyżby kamień milowy w orzecznictwie?
a czy to nie będzie skutkowało po prostu tym że umowa kredytowa zostanie utrzymana ale rata będzie po prostu przeliczana po średnim kursie NBP?
Moim zdaniem takie rozwiązanie jest sprzeczne z treścią art. 385(1) kc oraz dyrektywą 93/13/EWG co do bezskuteczności klauzul abuzywnych, bo oznaczałoby częściową skuteczność niedozwolonej klauzuli. Innymi słowy, jest to zastosowanie tzw. koncepcji redukcji utrzymującej skuteczność, co zdaniem doktryny jest niedopuszczalne w obrocie konsumenckim.
Ale nawet w tym przypadku korzyści kredytobiorców byłyby znaczne i sięgałaby kilkunastu / kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Panie Mecenasie,
nie dziwi Pana (nie studzi optymizmu) kwota zasądzonego roszczenia? Zgodnie z informacją na stronie Kancelarii DTW jest to “jedynie” 20.000 zł, co przy “odfrankowieniu” wydaje się kwotą niską.
Wydaje mi się, bez treści uzasadnienia tegoż wyroku, że jednak sąd równał do kursu NBP. Wskazuje na to też lakoniczna treść komunikatu na stronie Kancelarii.
Jeżeli by tak było – jak piszę wyżej o równaniu do NBP – to już w 2015 r. Kancelaria Horain Cieloch z Krakowa (Sąd dla Krakowa – Krowodrzy) przeprowadziła skuteczną akcję przeciwko bankowi, tyle że dawnemu BPH (aktualnie Pekao).
Co do redukcji częściowo utrzymującej skuteczność to doktryna swoje, a dotychczasowe orzecznictwo w kontekście “odfrankowienia” swoje.
Panie Damianie,
Spróbuję to wyjaśnić. Kwota sporna może wynikać z policzenia różnicy wpłaconych rat oraz wymaganych rat (kredyt PLN + Libor + marża). Oczywiście wtedy zmienia się pozostały kapitał do spłacenia ale kapitał wyliczony przez Bank w ogóle nie był brany pod uwagę ponieważ nie było “odfrankowienia” .
Oczywiście nie twierdzę, że tak było, ale wg mnie to wyjaśnia sumę ok. 20 kPLN. Natomiast kapitał wyliczany przez Bank (w PLN) jest codziennie inny i trudno go określić w sposób jednoznaczny 🙂
Dotychczasowa nadpłata z tytułu stosowania klauzul indeksacyjnych wynika z wielkości kredytu, ale również kursu z dnia wypłaty kredytu i okresu kredytowania. Generalnie nadpłata sięga między 10 a 20% kwoty kredytu. Dlatego 20 tysięcy złotych jest całkiem możliwym roszczeniem jeżeli sąd całkowicie odmówił stosowania waloryzacji. Z kolei gdyby kwota ta miała wynikać z nadwyżki wobec kursu NBP, to byłaby bardzo wysoka. Wszystko będziemy wiedzieć po przeczytaniu uzasadnienia.
Sygnatura sprawy : VI C 1713/15
Jest już może link do uzasadnienia?
Czekamy 🙂
Niestety, nie mam link-u do uzasadnienia 🙁
Dlatego nie odpowiadałem. Podejrzewam, że jeszcze nie powstało w formie pisemnej.
Treść uzasadnienia wyroku http://orzeczenia.srodmiescie.warszawa.so.gov.pl/content/$N/154505300003003_VI_C_001713_2015_Uz_2016-04-29_002
Czy w pozwach dotyczących kredytów “frankowych” przewiduje się jakieś roszczenia odszkodowawcze? Jak można by je podnieść i skalkulować?
Raczej nie
Ale po ewentualnie wygranej sprawie chyba mają “w ręku” papier na to, że było się oszukanym, można złożyć roszczenie odszkodowawcze…? Nie znam się – tylko się pytam.